کد مطلب:36438 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:747
امام علی (ع) در پاسخ به نامه ی برادرش عقیل چنین می نویسد: و اما ما سالت عنه من رایی فی القتلا، فان رایی قتال المحلین حتی القی الله، لا یزیدنی كثره الناس حولی عزه، و لا تفرقهم عنی وحشه، و لا تحسبن ابن ابیك- و لو اسلمه الناس- متضرعا متخشعا، و لامقرا للضیم واهنا، و لا سلس الزمام للقائد،... «اما در باب این كه نظر مرا درباره جنگ پرسیده ای. من تا دم دیدار با خداوند، با كسانی كه جنگ را روا می دانند خواهم رزمید. نه فزونی لشكریانم بر اجرم می افزاید، و نه از پراكندگیشان بیمی به دلم راه می یابد. هرگز مپندار كه پسر پدرت- هر چند مردمان رهایش كنند- به زبونی و خواری تن در دهد یا در برابر سستی و بیداد سرفرود آرد، یا زمام اراده ی خود به دیگری بسپارد و یا پشت خود را چاپلوسانه برای بار دیگران خم كند. بلكه چنانم كه آن شعار بنی سلیم گوید: [صفحه 73] اگر بپرسی كه چونم، بگویم: به دشواری روزگار، شكیب می ورزم. من آن نیم كه آژنگ برجبینم بنشیند. تا دشمنم ناسزا گوید و دوست برنجد.»[1].
پیكار با كسی كه به هوای سلطه جوئی و لذترانی و شهوت پرستی سر جنگ دارد، ضروری است، هر چند كه به مرگ و شهادت بینجامد. پایداری در برابر نیروهای شر و بدی، به خودی خود اقدام ارزنده ای است... صرف نظر از آنكه این نیروها پیروزمند یا شكست خورده باشند.
صفحه 73.